DÜN ..

Dün sanırım o günlerden biriydi. Tatsız tuzsuz, keyifsiz bir gündü. Hani olur ya gün kendinden öyle başlar ve o şekilde devam eder. Benimki de aynen öyle oldu.

Çok yakın bir arkadaşımla kahvaltı etmek üzere sözleşmiştik. Koca Bağdat Caddesi’nde 4 ayrı yere gittik ama park yeri bulamadığımızdan hiç birine giremedik. En sonunda bir yer bulduk ve arabamızı park ettik. Tam oturduk ki arabamız çekildi. Kahvaltımız başlamadan bitmiş oldu.

Oldukça soğuk bir gündü ve ben çok ince giyinmiştim. Bütün gün üşüdüm durdum. Bir ara niyetlendim hazır indirim de varken üstüme kalın bir şeyler alayım diye ama gün alışveriş günü değildi işte. Hiç bir şeyi yakıştıramadım kendime.

Aradığım kitabı girdiğim hiç bir kitapevinde bulamadım.

Kafamı epeydir kurcalayan ve bir türlü cevabını bulamadığım bir mesele var. Dün bu konu bir türlü yakamı bırakmadı ve ben cevabı bulamamanın sıkıntısıyla bütün gün debelendim durdum. Meseleyi zamana bırakayım diyorum ama dün sanki şu ‘zaman’ denen şey üstüme üstüme geliyor gibiydi. Daha gün bitmemişti ama ben pes ettim. Enerjim bitmişti işte ötesi yok.Bir an önce dün ’ün bitmesini istedim.

Biliyorum ki hepimizin böyle günleri oluyor ve olacak da. Hayattan kaçış yok. Gönül ister ki hiç olmasın her günümüz güneşli geçsin ama olmuyor. Kimi gün yağmur yağıyor, kar yağıyor tepemize hatta fırtınalar çıkıyor. Böyle günlerde diyorum ki, “Şimdi evime gideyim, yatağıma girip yorganı tepeme çekeyim ve gün artık bitsin. Gözümü açtığımda ‘yarın’ olmuş olsun artık”. Hiçbir zaman öyle olmuyor tabi ki. Hayat ancak yaşanınca var oluyor ve bir şekilde elimizdekilerle başa çıkmayı öğreniyoruz. Zaten önemli olan da böyle günlerle nasıl baş ettiğimiz ve hayatı neresinden yakaladığımız değil mi?

Ben böyle günlerde öncelikle ‘Evet, bugün de böyle bir gün!’ deyip o günü öyle kabul ediyorum ve sessiz kalmayı, içime dönmeyi tercih ediyorum. Birçok şeyin cevabının benim içimde olduğunu öğrendiğimden beri sessizce kendi nedenlerimi bulmaya çalışıp tekrar nasıl yukarı çıkarımın cevabını araştırıyorum. Çünkü çok iyi biliyorum ki her inişin bir çıkışı var. Dibi görmeden yukarıya çıkamayacağımı artık çok iyi biliyorum Ama tabi bu benim yolum.

 Peki, ya sizin yolunuz ne? Siz neler yapıyorsunuz kendinizi kötü hissettiğiniz, her şeyin üstünüze geldiğini hissettiğiniz zamanlarda? Önerilerinizi, fikirlerinizi bekliyorum J