KIZ KARDEŞİM

Hayatta benim için değişmeyecek en önemli, en sağlam sevgilerden biri ne diye soracak olursanız cevabım kuşkusuz kardeş sevgisi olur. Eşimin, ailemin,dostlarımın, yerleri kalbimde tabi ki apayrı. Bundan kimsenin şüphesi olmasın lütfen J.

Yazarken bile gözlerimi dolduran bu duyguyu neresinden başlayıp nasıl anlatabilirim bilemiyorum ama bugün kardeşimi yazmak geldi içimden. Tam da bu satırları yazarken Ayşe Arman’ın Yıldız Kenter’le yaptığı röportaj gözüme ilişti ve boğazım düğümlendi. Ben hayatta hiç bir şeyin tesadüf olmadığına inananlardanım. O yüzden aldım kalemi kâğıdı elime ve başladım yazmaya. (Evet, ilk önce kâğıda yazıyorum, sonra bloga aktarıyorum ve evet haklısınız eski modelim ben. Öğretmenlikten kalma bir huy. Yapacak bir şey yok J)

“Bir elmanın iki yarısı” sözü sevgililer için değil de kardeşler için kullanılmalı diye düşünüyorum. Neden mi? Sizi gerçek anlamda doğduğunuz andan beri tanıyan, her halinizi bilen ve her ne olursa olsun, kavga da etseniz, birbirinize küsüp senelerce görüşmeseniz de sizi seven ve daima sevmeye devam edecek olan tek kişi kardeşinizdir. Hele bir de bu yazının konusu olan “kız” kardeş olma diye bir kavram var ki o bambaşka bir şeydir. Ne olduğunu anlayabilmek, hissedebilmek için ancak yaşamak gerekir.

Ne şanslıyım ki kız kardeşimin doğup onu ilk kucağıma aldığım anı çok net hatırlıyorum. 4 yaşında olmama rağmen annemin sancıları tuttuğu için babamı aramış ve ona çabucak eve gelmesini söylemiştim. Beyaz bir Opel’imiz vardı. Onunla son sürat köprüden geçmiş, annemi hastaneye bıraktıktan sonra babam beni babaannemin evine götürmüştü. Kardeşimin doğduğu haberi gelince halamla birlikte tekrar hastaneye, annemin yanına gitmiştim. Hastanede annemi yatakta gördüğüm için hasta zannedip merdivenlere oturup ağladığımı çok iyi hatırlıyorum. Ama en çok kardeşimi kucağıma aldığım o an zihnimde yer etmiştir. Kardeşimi kucağıma alır almaz ağlamaya başlamıştı ve ben pek üzülmüştüm o çocuk halimle. Nereden bilecektim ki o gün kucağımda ağlayan bebeğin hayatımı tamamıyla değiştireceğini?

En önce evin içinde kuduran iki küçük kız çocuğu olduk. Odamızı, oyuncaklarımızı paylaşmayı, birlikte oyun oynamayı ve annemin tabiriyle kedi-köpek gibi kavga edip küstükten sonra tekrar barışmayı öğrendik.

Sonra büyüdük. Bu sefer kıyafetlerin, makyaj malzemelerinin yanı sıra sırlarımızı paylaşmayı, birbirimizin açıklarını kapatmayı ve en güzelinden birbirimizi idare etmeyi öğrendik. Gece yarısı muhabbetlerimizi çikolatalı kekleri mideye indirerek tamamladık. Ertesi sabah diyete başlayıp, aynı sabahın öğleninde bir tencere makarnayı bitirmekten geri kalmadık. Anlaştığımız kadar anlaşamadığımız zamanlar da oldu tabii. Birbirimize çok kızdığımız, kırıldığımız, küstüğümüz hatta konuşmadığımız zamanlar bile oldu. Ama hayatta sadece kız kardeşlerin bildiği bir gerçek vardır ki o da “KIZ KARDEŞ”ler küs kalamazlar. Biz de hiç kalmadık zaten.

Aramızda evlenip evden ilk ayrılan kardeşim oldu. O zaman anladık ki artık hayatlarımız değişiyor. Düğüne bir hafta kala kıyafetlerimizi ayırmamız gerekti. Aynı evin içindeyken paylaşmaya kıyamadığımız eşyalarımızı, birbirimize zorla vermeye çalışırken bulduk kendimizi. Çok güldük halimize. Gelin hamamında ise gözyaşlarımız aktı gitti. Seneler sonra ben evlenirken o da benim bekârlığa veda partimi şölene çevirdi. Gelin yatağım yapılırken hazırladığı bana “özel” sepetim ise banyomun başköşesinde duruyor.

Bugün bana “teyzoşçummm” diyen 2 yaşındaki yeğenime her baktığımda kardeşimi görüyorum ve hala inanmıyorum benim küçük kardeşimin bir de dünyalar kadar tatlı bir kızı olduğuna. Şimdi onu dikkatle izleyip bir şeyler öğrenmeye çalışıyorum annelik adına.

Evet, bugün ikimizin de hayatları çok farklı. Hayata bakış açımız, duruşumuz, sorumluluklarımız, zevklerimiz hep değişti. Biz büyüdükçe dertlerimiz, sıkıntılarımız da değişti.  Eskiden biribirimizi “Bu akşam ne giysem acaba?” diye ararken, şimdi, çoğunlukla ben olmak üzere, “Şu yemeğin içine ne koyuyorsun?” diye sormak için arıyoruz.

Geçen bu zamanda değişmeyen tek şey aramızdaki bağ oldu. Kardeşim ne olursa olsun ilk aradığım, derdimi, sevincimi ilk anlatıp paylaştığım, konuşamayacak bir durumdaysam da iki mesaj atıp durum güncellemesi yaptığım kişidir. Kimi zaman gece yarısı attığı bir mesajla beni gülmekten yere yatıran, bazen söylediği bir sözle moral verip bana kimin abla kimin kardeş olduğunu unutturan tek kişidir.

İyi ki varsın canım kardeşim. 

Seni çok seviyorum.